بلایی که سر استقلال و پرسپولیس آمد

با برنامه ریزی عجیب و غریبی که لیگ قهرمانان آسیا دارد، باید خواب پیشرفت آن را دید. سال های سال است رقابت‌ها برگزار می‌شود. شاید در سخت افزار باشگاهها به تکامل بیشتری رسیده باشند اما در عملکرد فنی، بحث های زیادی وجود دارد. شکل برنامه ریزی رقابت های لیگ قهرمانان به گونه ای است که تیم ها را بلاتکلیف نگه می دارد. اگر شما در اوج آمادگی باشید و بهترین بازی ها را انجام دهید، تضمینی وجود ندارد بتوانید به فینال آسیا برسید چون از یک مرحله به بعد شاید تیم تان از هم بپاشد. به لطف تقویم عجیب و غریب کنفدراسیون، رقابت ها به دو فصل فوتبالی در غرب آسیا می خورد. کنفدراسیون معمولا تقویم خود را با شرق آسیا هماهنگ می کند و این یک پوئن منفی برای تیم های ایرانی و اکثرا یک پوئن مثبت برای تیم های عربی است. در لحظه جدایی بازیکنان نامی از استقلال و پرسپولیس، تیم های عربی با هزینه های سنگین تر به فکر خرید بازیکنان جدید برای فصل تازه هستند. این یعنی در نقل و انتقالات تیم های ایرانی اکثرا مقابل باشگاههای متمول عربستانی بازنده هستند. در کنار اینها، تصور کنید استقلال و پرسپولیس در شرایطی روانه مسابقات شوند که به هماهنگی نرسیده و آمادگی لازم را ندارند.

در آستانه بازی الهلال این اتفاق برای هر دو باشگاه بزرگ پایتخت افتاد. استقلال تنها چند روز بعد از حضور بازیکنان جدید به مصاف الهلال رفت. این تیم به آمادگی بالای ۶۰ درصد هم نرسیده بود. بازیکنان در شرایط مسابقه قرار نداشتند و در نیمه دوم به مراتب فشار بیشتر متحمل شدند. درباره پرسپولیس هم داستان تکرار شد. این تیم تنها یک بازی مقابل استقلال تاجیکستان کرد و به دلیل تاخیر در برگزار لیگ، به دور از شرایط مسابقه برابر الهلال قرار گرفت. اگر تیم عربستانی شرایط استقلال و پرسپولیس را داشت قطعا شانسی برای بردن دو باشگاه بزرگ پایتخت نداشت. حالا تصور کنید اگر لیگ قهرمانان در ادامه مسیر لیگ برتر فصل قبل برگزار می شد ممکن بود چه نتیجه ای داشته باشد؟ درست است لیگ فرسایشی و خسته کننده بود اما حداقل تیم ها در کوران مسابقات قرار داشتند و با تیمی هماهنگ به مصاف رقبای خود می رفتند.