مشاور وزیر جهاد کشاورزی: چای، فلسفه‌ای زیسته و زبانِ بی‌کلامِ گفت‌وگوی میان‌فرهنگی است

به گزارش خبرنگار ایانا، طاهره قیومی مشاور امور زنان و خانواده وزیر جهاد کشاورزی، در همایش ملی روز جهانی چای که صبح چهارشنبه -۳۱ اردیبهشت‌ماه- در لاهیجان ؛خاستگاه کشت چای ایرانی؛ برگزار شد، با بیان اینکه چای به‌مثابه میراثی زنده و آیینی چندلایه است، گفت: چای، در عصر شتاب ما را به تأمل، در عصر مصرف ما را به آیین و در عصر گسست ما را به پیوند فرا‌می‌خواند. این نوشیدنی، یکی از ژرف‌ترین زبان‌های بی‌کلام بشر معاصر است؛ زبان حضور در لحظه، زبان سکوتِ معنادار، و زبان گفت‌وگوی فرامرزی فرهنگ‌ها.

مشاور امور زنان و خانواده وزیر جهاد کشاورزی با تکیه بر لایه‌های زیست‌بوم‌شناختی و انسان‌شناختی تولید چای افزود: چای، اگرچه در ظاهر تنها جرعه‌ای گرم است، اما نظام تولید آن، تجسمی از ظرافت اقلیم، ریتم طبیعت و دانایی غیررسمی بومی‌ست؛ نظامی که از کاشت تا دم‌آوری، آکنده از حافظه‌ای شفاهی، تجربه‌ای زمان‌مند، و فنونی است که در پیوندی ارگانیک با زمین، باران، آفتاب و انسان بالیده است.

وی با اشاره به جایگاه زنان در این نظام آیینی تأکید کرد: زن در چرخه چای، تنها کارگر مزرعه نیست؛ او حافظ یک جهان است: جهانی از خاک، برگ، دم، فنجان و سکوت. اوست که چای را از بوته به بزم می‌رساند و از آیینی فردی، به زبانی جمعی و فرهنگی بدل می‌سازد.

قیومی، چای را میراثی زنده دانست که نه در موزه‌ها، بلکه در آیین‌های روزمره، در مهربانی‌های ساده و در زیستن معنادار انسان با طبیعت تداوم می‌یابد و گفت: چای، سلوکی است از اقلیم تا آیین، از زن تا زیستن؛ فلسفه‌ای است که در برگ‌های سبز و دستانِ خِرَدمند معنا می‌گیرد و از زیست‌جهان بومی به جهان‌شمولی فرهنگی می‌رسد.

مشاور وزیر افزود: چای، از شرق تا غرب، پلی است در زنجیره‌ گفت‌وگوی میان‌فرهنگی، آیینه‌ای است از حکمت اقلیم‌ها و زبان مشترکی میان انسان‌هایی با باورها، زبان‌ها و زیست‌جهان‌های گوناگون. در ایران نیز، چای نه فقط نوشیدنی، بلکه بهانه‌ای برای دیدار، تأمل و مهرورزی بوده و هست؛ از خانه‌های ساده تا قهوه‌خانه‌های مردمی، تداوم یک آیین فرهنگی‌ست.

وی با تبریک روز جهانی چای، بر ضرورت ترویج فرهنگ چای‌نوشی به‌مثابه کنشی صلح‌محور و میان‌فرهنگی تأکید کرد و اظهار داشت: کافی‌ست باور کنیم چای، صرفاً نوشیدنی نیست؛ بلکه آیینه‌ای‌ست از حافظه‌ ملت‌ها، سلوکی‌ست برای زیستن در لحظه، و روایتی‌ست انسانی از گفت‌وگوی انسان با جهان.