واکنش روزنامه هم میهن به یک مطلب حسین شریعتمداری: شما سالهاست که دمرو آب می خوری

از طرف دیگر و در فضای سیاسی امروز، نقش اسکرین‌شات پررنگ‌تر از چیزی شده که استحقاقش را داشته باشد. کاربران فضای مجازی با اسکرین‌شات گرفتن از توئیت‌ها، پست‌ها یا پیام‌های مسئولان مملکتی و… در بزنگاهی، بسیاری از تناقض‌ها، تغییر مواضع یا حتی اشتباهات را آشکار می‌کنند.

به یک اعتبار اسکرین‌شات به ابزاری برای شفاف‌سازی و حافظه تاریخی هم بدل شده است. ذکر این نکته لازم است که استفاده از اسکرین‌شات همیشه مثبت نیست. گاهی محتوای ثبت‌شده بدون در نظر گرفتن موضع اصلی منتشر و در بسیاری موارد باعث سوءبرداشت یا حتی تشویش اذهان عمومی هم می‌شود.

یک نکته دیگر هم اینکه از آنجایی که در دنیای دیجیتال همه چیز ممکن است، امکان ویرایش تصویر و جعل ساده‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد. نتیجه اینکه اسکرین‌شات در فضای امروز نوعی«سند فوری» به حساب می‌آید؛ سندی که هم می‌تواند حقیقت را آشکار کند هم می‌تواند بذر نفاق و اختلاف بکارد.

اما همه اینها را چرا نوشتیم؟ واقعیت این است که روزنامه کیهان در ستون گفت و شنود مطلبی با عنوان«بخور! با تو نبودیم» منتشر کرده است.  موقع خواندن مطلب توهین‌آمیز اسکرین‌شات گرفتیم .هرچند که اگر می‌خواستیم ثابت کنیم کیهانی‌ها دهان باز کرده و دشنام گفته‌اند چه حاجت به اسکرین‌شات.

سال‌های سال است که این مطبوعه هر چه دلش می‌خواهد را روی کاغذ روزنامه منتشر می‌کند. امروز و فردا و دیروز هم ندارد. سال‌های سال است که دمرو آب می‌خورد. هر روز این جریده را که ورق بزنید می‌توانید انواع و اقسام فحش، توهین، دشمنی، پشت‌هم‌اندازی و… را بخوانید.

بدی ماجرا این است که در این نوشته‌ها غالباً امثال و حکمی را مصادره به مطلوب کرده و به واسطه کلام بزرگان توهین‌شان را خواندنی می‌کنند. اصلاً به فرض که ما عقل نداریم و دمرو آب خورده‌ایم. اتفاقاً به یک اعتبار پذیرش بی‌عقلی عین عقل است.

اما حالا که کیهان اینطور «گفت و شنود» می‌نویسد باید بگوییم بعد از خواندن مطلب یاد فرازی از باب هشتم گلستان سعدی در آداب صحبت افتادیم. حالا که تو گفتی، بشنو…

همه کس را عقلِ خود به کمال نماید و فرزندِ خود به جمال.

یکی یهود و مسلمان، نزاع می‌کردند

چنان که خنده گرفت از حدیثِ ایشانم

به طَیرَه گفت مسلمان: گر این قباله من

درست نیست، خدایا، یهود میرانم

یهود گفت: به تورات می‌خورم سوگند!

وگر خِلاف کنم همچو تو مسلمانم

گر از بَسیطِ زمین، عقل، مُنعَدِم گردد

به خود، گمان نبَرَد هیچ‌کس که نادانم