این مجلس واقعا عصاره فضائل ملت است؟/ نظارت استصوابی با خانه ملت چه کرد؟

در ارزیابی مجالس بعد از انقلاب می‌توان به اعتباری آن را به دو بخش مجلس اول تا ششم و هفتم به بعد تقسیم کرد. در دوره‌های نخستین نمایندگان مردم عموما از میان شخصیت‌ها و افراد شناخته‌شده از جناح‌های گوناگون فکری و سیاسی که از سوابق مبارزاتی در نظام قبل و همچنین مجاهدت در دوران دفاع مقدس را در کارنامه داشتند، انتخاب شدند.

روزنامه شرق نوشت:ویژگی حاضران در این مجالس به‌ویژه مجلس اول موجب شد که بنیان‌گذار جمهوری اسلامی ایران مجلس را «عصاره فضائل ملت» بداند و آن را سرمشقی برای مجالس آینده قرار دهد. اما از مجلس هفتم به بعد و به‌تدریج با برجسته‌شدن نظارت استصوابی و اعمال آن از سوی شورای نگهبان و دیگر نهادهای نظارتی موجب شد که امکان حضور بسیاری از نخبگان در عرصه انتخابات کاهش یافته و افرادی که کمتر از سوابق مبارزاتی و انقلابی برخوردارند، به مجلس راه یابند، با چنین رویکردی مشارکت و استقبال مردم از انتخابات‌های مجلس کاهش یافت و اعتبار و پایگاه مردمی مجلس تضعیف شد .

لاجرم راه‌یافتگان به مجلس کنونی برای جبران کاهش نقش‌آفرینی و تأثیرگذاری خود مبادرت به انجام اقداماتی کردند که حضور آنان در عرصه‌های سیاسی و اجتماعی احساس شود. تصویب طرح‌های فرعی و تنش‌زا و منحرف‌ساختن لوایح دولت از اهداف اصلی آن و ایراد نطق‌های تند و اختلاف‌برانگیز، ضعف مجلس را بیشتر نمایان کرد.

مجلسی که باید غمخوار و دغدغه‌مند نگرانی‌ها و مشکلات مردم باشد، برخی نمایندگان با تبدیل آن به مرکزی برای مرگ بر این و بر آن، مسیر انتقام را به جای انتقاد برگزیده و با اتهام‌های ناصواب به شخصیت‌های ملی، و خائن و جاسوس‌خواندن آنها به روش منسوخ نفی دیگران برای اثبات خویش دست یازیده‌اند. البته نقد هر ایده، عملکرد و نظری چنانچه عالمانه، مشفقانه، منصفانه و مستند به اخبار و اطلاعات دقیق و آراسته به زیور اخلاق باشد، امری پسندیده و شایسته تحسین است، اما بیان سخنانی که دور از شأن و جایگاه مجلس و ملت و فرهنگ ملی ایران است و بوی انتقام از آن به مشام می‌رسد، شایسته مجلس شورای اسلامی نیست و کلام آخر اینکه این پرسش از نمایندگان مجلس، مطرح است که رفتار و گفتار و عملکرد آنان کدام‌یک از فضلیت‌های ملت را نمایندگی می‌کند؟ و کدام‌یک از مشکلات کشور و نگرانی‌ها و رنج و دردهای مردم را برطرف کرده است؟